Soms is een wit blad alles waar ik naar verlang.
Niet het maagdelijke witte blad dat wacht om beschreven te worden. Of het lege papier dat hunkert naar mogelijkheden, naar onzegbare gedachten en verhalen. Klaar om beklad en gevuld te worden tot aan de marge en daar ver voorbij.
Wat ik bedoel is het witte blad dat overblijft wanneer je alles weer wist.
Wanneer je wat je schreef weer ongedaan maakt. Als al je verhalen, je hoop, je verwondering en je zwart op witte woede verdwijnen met een tik van een toets, opgeslokt in een onvindbare en bodemloze ruimte.
Het wit dat overblijft wanneer je je gedachten weer wegveegt. Als je je woorden oprolt in verkruimeld gomsel om ze dan van de tafel te blazen. Hoe gemakkelijk dat gaat. En van welk een bevrijdende schoonheid dat is. Je ontschrijft jezelf. Tot je weer leeg bent maar niet meer onvervuld.
Hoe de essentie van alles wat er te zeggen valt uiteindelijk weerspiegeld wordt in een vlak van oneindige en schitterende leegte.
En je kijkt tot je ogen tranen.
Comments